అప్పులతో (credit cards etc.,) సుఖాలకు అలవాటు పడ్డ అమెరికా చాలా ఆర్ఠిక పరమైన కష్టాలు ఎదురుకొవలసి ఉంది. ఎందుకు అనేది ఈ కింద ఇచ్చిన లింకు లో చాలా బాగ వివరించి ఉంది. దీని పై మీ అభిప్రాయం?
చందమామ రాకే!!
చందమామ రాకే
అమ్మమ్మ వూరు కనుమరుగు
బాల్య జ్ఞాపకాలు మాయం
ఎండాకాలంలోనూ చదువులు
ఆవిరవుతున్న వేసవి సెలవులు
పసితనంపై తీవ్రమైన ఒత్తిడి
మానసిక నిపుణుల విశ్లేషణ
పిల్ల కాలువల్లో స్నానాలు చేయడం… ఎండిన పొలాల్లో ఆటపాటలాడడం… అమ్మమ్మ తాతయ్యల వద్ద గారాలు పోవడం… రాత్రికి పేదరాశి పెద్దమ్మ కథలు చెబుతుంటే వింటూ నిద్రలోకి జారుకోవడం… ఇవన్నీ ఒకప్పుడు చిన్నారుల వేసవి సెలవుల జ్ఞాపకాలు. ఇదంతా గతం. ఇప్పుడు కోచింగుల వేడిలో పిల్లకాలువలు ఎండిపోయాయి. వీడియోగేములతో కోతికొమ్మచ్చి ఓడిపోయింది. పిల్లలకు తీరికలేని వేసవి సెలవుల్లో పేదరాశి పెద్దమ్మే ఇంటికెళ్లిపోయింది. ఆమె కథలు కంచికెళ్లిపోయాయి. ఇక చందమామ మీద నల్లమచ్చ గురించి చెప్పేదెవరు? వినేదెవరు?
పసిపిల్లల బాల్య జ్ఞాపకాలకు పెద్ద ప్రమాదమే వచ్చిపడింది. ఏటికేడాది వేసవులొస్తున్నా పిల్లలకు సెలవులు మాత్రం రావట్లేదు. ప్రత్యేక శిక్షణలు, కోచింగులు వారి సమయాన్ని తినేస్తున్నాయి. అందమైన బాల్యాన్ని కఠినం చేస్తున్నాయి. ఉరకలు వేసే ఉత్సాహం, అలసట తెలియని ఆటపాటలు, హద్దుల్లేని ఆనందం నిండిన వారి సొంత సామ్రాజ్యాన్ని దురాక్రమిస్తున్నాయి. గతంలో పాఠశాలలకు సెలవులివ్వగానే పిల్లలు తమ తల్లిదండ్రులతో కలిసి అమ్మమ్మ వూళ్లోనో, నాన్నమ్మ వూళ్లోనో వాలిపోయేవాళ్లు. బంధువుల సందడి… చుట్టుపక్కల పిల్లలతో సరదాలు… పెద్దవాళ్లతో ముద్దుమాటలు… చిరుతిళ్లు… తిరుగుళ్లతో నెలన్నర ఉత్సాహంగా గడిచిపోయేది. తల్లిదండ్రుల ఆంక్షలు లేకపోవడంతో పిల్లలు ఒత్తిడి లేకుండా స్వేచ్ఛగా కాలం గడిపేవాళ్లు. ఇప్పుడా పరిస్థితి మారిపోయింది. పిల్లలకు కాల‘పరీక్ష‘లు మొదలయ్యాయి. ఉమ్మడి కుటుంబాలు విచ్ఛిన్నం కావడం, జీవనోపాధి కోసం పట్టణాలకు పరుగు, పోటీ ప్రపంచం… వంటివి బాల్యంపై తీవ్ర ప్రభావం చూపిస్తున్నాయని మానసిక నిపుణులు చెబుతున్నారు. చదువులు, ఆటపాటల్లో పిల్లలు ముందుండాలన్న ఆలోచనతో వారి ఆసక్తిని పట్టించుకోకుండా వేసవిలోనూ లేనిపోని శిక్షణలిప్పించడం వారి అందమైన ప్రపంచానికి ఎసరు పెడుతోందంటున్నారు. ఆర్థిక వెసులుబాటు కోసం భార్యాభర్తలు ఉద్యోగం చేస్తుండడం, ఇద్దరికీ ఒకేసారి సెలవులు దొరకడం కష్టం కావడం వంటి కారణాలు కూడా ఉన్నాయి. ”అమ్మా, నాన్నా ఇద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తుంటారు. ఆదివారం తప్ప మిగతా రోజుల్లో బయటకు వెళ్లడం కుదరదు. వేసవి సెలవులు మొత్తం అమ్మమ్మ, తాతయ్యల వూళ్లలో గడపడం కష్టమే” అని శ్రీకాకుళానికి చెందిన ఐదో తరగతి విద్యార్థి రాహుల్‌ చెప్పాడు.
వేసవికాలం చదువులు
ప్రపంచీకరణ నేపథ్యంలో పోటీతత్వానికి అనుగుణంగా పిల్లలకు తీర్చిదిద్దడానికి తర్వాతి తరగతుల కోసం వేసవిలోనే పలువురు తల్లిదండ్రులు ట్యూషన్లు చెప్పిస్తున్నారు. తరగతిలో మొదటిస్థానంలో ఉండాలంటే ఈ మాత్రం కష్టం తప్పదని వారు అంటున్నారు. ఇప్పుడు చిన్నారుల వార్షిక పరీక్షలు పదిహేను, ఇరవై రోజుల పాటు కొనసాగుతున్నాయి. ముఖ్యంగా ప్రైవేటు పాఠశాలల మధ్య పోటీ వారికి భారంగా పరిణమిస్తోంది. దీంతో ఏటికేడాది పరీక్షలు పెరిగిపోతున్నాయి. ఏప్రిల్‌లో పరీక్షల గండం గడిచిందని పిల్లలు ఊపిరి పీల్చుకోకముందే వేసవి శిక్షణలు ప్రారంభిస్తున్నారు. తమ స్కూలు నుంచి విద్యార్థి జారిపోకూడదన్న ఆలోచనతో చాలా ప్రైవేటు యాజమాన్యాలు చిత్రలేఖనం, ఆంగ్లం వంటివాటిలో వేసవి శిక్షణ పేరుతో ముందే ఫీజులు కట్టించుకుంటున్నాయి. కొన్నిచోట్ల క్రీడలు నేర్పిస్తున్నా పిల్లల ఆసక్తిని పరిగణనలోకి తీసుకోవడం లేదు. దీంతో వారు ఇష్టమున్నా లేకున్నా భారంగా పాఠశాలలకు వెళుతున్నారు. ఈ పరిస్థితి వేసవిలో ఉల్లాసాన్నిచ్చే అమ్మమ్మ, తాతయ్యల ఊళ్లకు పిల్లలను దూరం చేస్తోంది. పట్టణాలు, నగరాల్లో ఇరుకు జీవితాన్ని పక్కనబెట్టి కొంతకాలం పాటు పచ్చని పల్లెల్లో సేదదీరడం స్వప్నంలా మారడం బాధాకరమే కాదు అనారోగ్యకరమని మానసిక నిపుణులు చెబుతున్నారు. ”వేసవిలోనూ పాఠశాలలు నడపడం సరికాదు. ఇది అత్యంత ప్రమాదకర పోకడ. దీనిపై ప్రభుత్వం స్పందించకుంటే భావితరం ఎంతో నష్టపోతుంది. వేసవి అంటే చిన్నారులకు ఆదివారంలాంటిది. వారు ఆ కొంతకాలమైనా హుషారుగా గడపకుంటే తదుపరి తరగతుల్లో ఆసక్తిగా చదవలేరు. ఏడాది మొత్తం చదివే చిన్నారి క్రమంగా ఏకాగ్రత కోల్పోయే ప్రమాదముంది. తద్వారా దీర్ఘకాలంలో చదువుల్లో వెనుకబడొచ్చు. మే అంటే విరామం. ఆ మాసంలో చదువు పక్కన పెట్టేయాలి. ఇక వేసవి శిక్షణలు కూడా అందరికీ ఉపకరించవు. చిన్నారుల ఆసక్తిని పరిగణనలోకి తీసుకోకుండా క్రీడల్లో తర్ఫీదునిచ్చినా దాన్నో భారంగానే భావించే ప్రమాదముంది. ముఖ్యంగా ఆంగ్లం, పెయింటింగుల్లో శిక్షణ అంటూ వారిపై ఒత్తిడి తీసుకొస్తే చదువంటేనే ఏవగింపు కలిగే ప్రమాదముంది. దీంతో మానసిక ఇబ్బందులు ఎదురవుతాయి. స్కూలు ఫోబియా పెరిగొచ్చు. ఏడో తరగతి, ఆపై తరగతుల పిల్లలైతే ఆత్మహత్యలకు పాల్పడే ప్రమాదముంది. ఇలాంటి పరిణామాలు నేర ప్రవృత్తికి దారితీస్తాయి. ఇది ఆత్మహత్యా సదృశ్యమే” అని మానసిక నిపుణుడు రోష్‌ మల్లిఖార్జున్‌ హెచ్చరించారు.
ఈ-తరానికీ కోచింగ్‌ వడదెబ్బ
పదోతరగతి లోపు పసిపిల్లలే కాదు… యవ్వనంలోకి అడుగుపెట్టిన నవతరం యువకులూ వేసవి కాలం సరదాలకు దూరమవుతున్నారు. కళాశాలలకు సెలవులిచ్చిన వెంటనే కోచింగ్‌ల పేరుతో పట్టణాలు, నగరాల బాట పడుతున్నారు. సొంత ఊరికి, ఇంటికి దూరంగా ఇరుగు గదుల్లో పుస్తకాలతో కుస్తీపడుతున్నారు. ”ఏం చేస్తాం. తప్పదు మరి. ప్రవేశపరీక్షలో ర్యాంకు సాధించాలంటే వేసవిలో కూడా కుస్తీ తప్పదు. లేకపోతే వెనకబడిపోతాం” అని విజయవాడలో కోచింగ్‌ తీసుకుంటున్న శ్రీకాకుళానికి చెందిన రవి చెప్పాడు. ఇలాంటి విద్యార్థులు ఏటా లక్షల్లో విజయవాడ, విశాఖపట్నం, గుంటూరు, హైదారాబాద్‌లకు ప్రయాణం కడుతున్నారు. ఇక్కడా తల్లిదండ్రుల ఆకాంక్షలే వారిని ఒత్తిడికి గురిచేస్తున్నాయి. ”కావాల్సిన పుస్తకాలన్నీ ఉన్నాయి. ఇంటి దగ్గరే ఉండి చదువుకుంటానని మా వాళ్లకు చెప్పాను. అయినా వినలేదు. మా ఇంటి పక్కనే ఉంటున్న శరత్‌ కోచింగ్‌కు వెళ్లాడని నన్ను కూడా పంపారు. చిన్నప్పటి నుంచి నాకు ఒంటరితనమంటే భయం. ఇక్కడ హోటల్‌లో భోజనం బాగాలేదు. ర్యాంకు మాట దేవుడెరుగు. ఈ కోచింగ్‌ ముగిసేలోగా నాకు రోగం గ్యారంటీ” అని విజయనగరానికి చెందిన కృష్ణ మనసువిప్పాడు. ఉన్నతంగా స్థిరపడడానికి కష్టపడడం అవసరమే అయినా పిల్లలు మానసికంగా, శారీరకంగా దెబ్బతినే స్థాయిలో ఉండకూడదన్న విషయాన్ని కొందరు తల్లిదండ్రులు ఆలోచించడం లేదు. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లోనూ కొందరు మాత్రం మానసిక ఉల్లాసం అవసరాన్ని, జ్ఞాపకాల తీయ్యదనాన్ని మరిచిపోలేదు. ”అన్ని ప్రవేశపరీక్షలు ముగిసిన తర్వాత పిల్లలతో మా సొంతూరు వెళ్తాం. అక్కడ మనుషుల ఆప్యాయతలు, ఆ మట్టివాసన మర్చిపోగలనా? బంధువులందరి ఇళ్లకు వెళ్లి యోగక్షేమాలు తెలుసుకుంటా. ఇంతకంటే ఆనందం ఏముంది చెప్పండీ” అని వివరించారు విజయవాడలో ఉండే జానకిశ్రీరాం (తూర్పుగోదావరి).
(ఈ article 23nd April ఈనాడు పేపర్లో వచ్చింది)
——————–
ఈ ఆర్టికల్ చదువుతుంటే, నా చిన్నతనంలో ఆడుకున్న ఆటలన్నీ (గోళీలాట,జిల్ల-కోడి,బెండ్లు కట్టుకొని ఈత నేర్చుకోవడం వగైర వగైర..) గుర్తొచ్చాయి.
అలానే బాధ కూడా వేసింది. కాంపిటిషన్ పేరుతొ పిల్లల్ని ఎంత బాధ పెడుతున్నారు ఈకాలం తల్లిదండ్రులు. మన పిల్లలు చదువులో ఎలా వున్నారు పిల్లలు చదువులో ఎలా వున్నారు, వారి మనస్తత్వం ఎంటి లాంటివి గమనించుకోవడం, వాటికి అనుగుణంగా నడుచుకోవడం, పిల్లలకు ఏది ఒప్పు, ఏది తప్పు చెప్పించడం తల్లిదండ్రులదే బాధ్యత. అలాంటిది ఆ తల్లిదండ్రులే పక్కింటి పిల్ల వాళ్ళతో పోల్చి
వారి పిల్లలకి చెప్పించడం చాలా చాలా పెద్ద పొరపాటు. పక్కింటి పిల్లాడు అలాచేసాడు, నువ్వు కూడా అలా చెయ్ అని గుడ్డిగా చెప్పడం / చేయడం పెద్ద పొరపాటు.
పిల్లల స్థోమత (ఉదాహరణకి బాగా చదవడం) వేరుగా వేరుగా ఉంటుంది. వారి వారి పిల్లల స్థోమతని గమనించి, స్థొమతని ఎలా పెంచుకోవాలో / వ్రుద్ధి చెందాలో చెప్పించాలి. చెప్పిన ప్రకారం చేసాక / వ్రుద్ధి చెందాక, పిల్లల్ని కూర్చొపెట్టుకొని వారికి అర్థం అయ్యేలా వాళ్ళు ఎలా వ్రుద్ధి చెందారో వివరించాలి. ఇలా చేయడానికి చాలా ఓపిక ఉండాలి. ఇది చదువులోనే కాదు ఆటల్లో, ప్రవర్థనలో కూడా ఇలానే చేయవచ్చు.
లీవుల టైంలో కూడా చదువుకోమనడం ఎలా ఉంటుందంటే, గొడ్డలి పొదును పెట్టకుండా చెట్లు నరుక్కుంటూ పోతే ఎంత బలముండి ఏం ప్రయోజనం? పిల్లలు బాల్యాన్ని మనం ఎంజొయ్ చెసినట్టు వాళ్ళనూ చేయనిద్దాం.
నవ్వు :), నవ్వించు!
నవ్వు 🙂 నవ్వించు..సంతోషంగా ఉండు సంతొష పెట్టు అనే సూక్తిని పాటిస్తాను. నా బ్లాగు పేరు చూస్తేనే అర్థమైంటుందనుకుంటా.
కామిడి అంటే ఎవరికి మాత్రం ఇష్టముండదు చెప్పండి.
మాటల్లెకుండా నవ్వుతోనే నన్ను ఉబ్బుతబ్బిబ్బు చేసాడు ఈ వీడియొ లోని చిన్న పిల్లాడు.
మీరుకూడా చూసి, ఆనందించి మీ అభిప్రాయం వ్రాయండి!
– ఆల్ హ్యపీస్
ఆయుర్వేదమా మజాకా!!
మనం ప్రాక్టికల్ గా చూస్తే తెలుస్తుంది ఆయుర్వేదం ముందు ఏ రకం మందులైనా దిగదుడుపే అని.
13 ఏండ్ల ముందు నాకు టాన్సిల్స్ ఆపరేషన్ చేసారండి. ఆ చేసేది 30% టాన్సిల్స్ ని అలానే ఉంచేసాడు డాక్టరు. దీని వల్ల సంవత్సరానికి లేదా 2 సంవత్సరాలకు ఒక సారి థ్రోట్ ఇన్ ఫెక్షన్ (throat infection) వస్తుంది. వచ్చినప్పుడల్లా డాక్టర్ వ్రాసిచ్చిన ఆంటిబయొటిక్స్ (anti-biotics) మరియు జలుబు, దగ్గుకు మాత్రలు వేసుకునే వాడిని అవి తగ్గి పొయేవి .
నిన్నటి వారం ఎక్కువ ప్రయాణం చేసి నిద్ర తక్కువైంది. కూల్ డ్రింక్స్ తాగిన దాని వల్ల మరియు నీళ్ళ మారడం వల్ల థ్రోట్ ఇన్ ఫెక్షన్ (throat infection) వచ్చింది. విపరీతమైన దగ్గండి బాబు. తల పోటు, చాతీ నొప్పి వచ్చేది దగ్గేటప్పుడు. దానికి తోడు దగ్గుకు స్నేహితుడైన జలుబు కూడా ఉన్నింది. దగ్గుకు, జలుబుకు ఒకటే పోటి అనుకోండి. మధ్యలో నాకు బాధ.
ఇదే ఇంత ఎక్కువగా ఇన్ ఫెక్షన్ (throat infection) నాకు రావటం. అందుకని ఈ జబ్బులకు శత్రువైన
మాంచి చెవి.ముక్కు. గొంతు డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళాను.ఆయన ఈ.యన్.టి కన్సల్టంట్ అట.
నా జబ్బు గురించి వివరంగా 2 నిముషాలలో చెప్పాను. పేపర్ పైన బరబర రాసుకుంటూ పోయాడు. ఒక నిముషం గొంతులేకేసి చూసాడు. టాన్శిల్స్ ఇన్ ఫెక్ట్ అయ్నాయి. ఆపరేషన్ మళ్ళీ చెయాలి. ఇప్పటికి ఈ మందులు వాడు అని ఒక పెద్ద లిస్ట్ రాసిచ్చాడు 8 రోజులకు సరిపొయేటిగా. కన్సల్టేషన్ ఫీసు ఇక్కడే కట్టాలి అన్నాడు.
ఎంత కట్టాలో చెప్పగానే షాకయ్యానండి బాబు. పట్టుమని 10 నిముషాలు కూడ మాట్లాడ లేదు, అక్షరాలా 500 రూపాయలు గుంజాడు. పూణే లో పెద్ద కన్సల్టంట్ కదా అంత ఉంటాదిలేనని సర్దుకున్నా.
మందుల షాపుకెళ్ళి అదిగితే, డాక్టర్ రాసిచ్చిన మందుల ఖరీదు 700 రూపాయలవుద్ది అన్నాడు. మైండు బ్లాకు. మందులు తీసుకొలేదు.
ఒక్కొక్క ఆంటి-బయొటిక్ (anti-biotic) మాత్ర 45 రూపాయలు. అంత పవర్ ఫుల్ మాతర్లు అవసరమా అనిపిచ్చింది.
డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళేకి ముందే నీటి ఆవిరితో జలుబు తగ్గించు కున్నా లెండి :-).
డాక్టర్ రాసిచ్చిన 4 రకాల మాత్తర్లు, ఒక టానిక్కు తీసుకోలేదు. నా ఆలొచన ఎమిటంటే ఎంత పెద్ద దగ్గుకైనా మరీ ఇన్ని మందులు వాడితే నా రెసిస్టెన్స్ పవర్ (body immunity) దెబ్బ తింటుందని.
ఆఫీసుకి వెళ్ళా. నా దగ్గుని చూసి మా సహ ఉద్యోగిని (colleague) ఆయుర్వెదాచర్యుని (ayurvedic డాక్టర్) కలవమని చెప్పింది. ఆమె ఎప్పుడూ అయుర్వెదపు మందులే వాడుతారు.
ఆయుర్వెదాచార్యుని దగ్గరుకు వెళ్ళా. నా బాధ వివరించా.
ఏ పరికరాలూ వాడకుండా మామూలుగా నా కుడి చేతి పల్స్ చూస్తూ (సినిమాల్లొ చూపినట్టు :-)) ఒక నిముషం బాగా గమనిచ్చాడు. నొరు తెర్వమని గొంతులొ ఒక 2 సెకనులు చూసాడు. అంతే. 8 రొజులకు మందులిచ్చాడు. మిరియాల్ల కనపడే 3 మాత్తర్లు రాత్రి పడుకునే ముందు మరియూ పొడి మిశ్రమం (1/2 స్పూన్ powder) తెల్లవారి, మధ్యాహ్నం ఒక టీ స్పూన్ అంత తేనె లో వెసుకోమన్నడు. కన్సల్టెషన్ ఫీజు, మందులు కలిపి 175 రూపాయలు.
ఆ రాత్రి మూడు మాత్త్రలు, మర్సటి రోజు 2 పూటలా తేనె తొ పొడి వెసుకున్నా. అంతే బల్బ్ స్విచ్ ఆఫ్ చేసినట్టు దగ్గు దాదపు 80% తగ్గిపోయింది. మూడ్రొజుల్లొ మొత్తం దగ్గు తగ్గిపూయింది. ఆల్ హ్యపీస్ 🙂
నేను చేసిందల్లా జలుబు తగ్గడానికి మామూలు నీటి ఆవిరిని నూటితో, ముక్కుతో పీల్చడం మరియు దగ్గు తగ్గడానికి అయుర్వెదాచార్యుడిచ్చిన మందు వాడటం . ఈ మందు కొంచం చెదుగా, కొంచం గాటుగా ఉంది. మనం రోజు వంటల్లో వాడే మిరియాలు లాంటివి మందు పొడి మిశ్రమంలో ఉన్నాయి.
మన అమ్మ, అమ్మమ్మ వాళ్ళు ఇచ్చే చిట్కాలను పాటిస్తే వంద శాతం పని చేస్తాయి. మనమే పాటిచ్చం. అది ఎందుకో మీరే ఆలోచించి చెప్పండి?
ఆయుర్వేదం మన భారత దేశం లోనే పుట్టిందని చెప్పడానికి చాలా గర్వంగానూ ఆల్ హ్యపీస్ గానూ ఉంది.
స్నానం – ముందు కాలం , ఈ కాలం
తెల్లవారి జామున అందరూ ముగించుకునే పనుల్లో స్నానం ఒకటి.
ముందు కాలంలో ఎలా ఉండేదంటే, ఇంటి ఇల్లాలు వంట పనులు మొదలెట్టెకి ముందే ఖచ్చితంగా స్నానం చేసేవారు. దానిని మేము మడుగు అంటాము. ముందు కాలం వాళ్ళ మడుగు ఎల ఉండే వారూ అని చెప్పడానికి ఉదాహరణ మా స్నెహితుని నానమ్మ. మా పక్కపక్క ఇంటిలోనే ఉండే వారు. ఎంత పద్దతిగా పాటించే వారో ఒక పండుగ రోజు తెలిసేది.
ఆ పండుగరోజు నేను మా స్నేహితునితో వీధిలో మాట్లాడుతూ ఇంటి అరుగు పైన కూచొని ఉన్నము. చిన్నపిల్లలు ఆడుకొంతూ ఉన్నరు. మా స్నేహితుని వాళ్ళ నాన్నమ్మ గుడికో ఎక్కడి కో వెళ్ళుతూ ఉన్నారు. ఆడుకునే పిల్లాలు పరుగెడుతూ ఒకరు ఆవిడని పొరపాటున తాకారు. వెంటనే ఆ పిల్లల్ని అరిచి ఇంటికెల్లి చీర మార్చుకొని తర్వాత వెళ్ళారు.
దీనిని చూసి నాకేమనిపిస్తోండంటే ఆవిడ నిష్టతో భక్తిని పాటించారు అని. ఆ రోజుల్లో (దాదాపు 20 ఏళ్ళ క్రితం) ఆవిడకి శ్రీ ఆంజనేయ స్వామి కనిపించే వారట. అంత భక్తి శ్రద్ధలు ఉండేవి ఆకాలంలో. పండగలన్నీ భక్తి శ్రద్ధలతో, మడుగు తో చేసేవారు..
ఇంతటి భక్తి శ్రద్ధలతో, మడుగు తో వంటలు వండే వారు అప్పటి ఆడవారు. అందుకే ఇంట్లో అందరికీ వంటలు బాగా వంటపట్టేవి.
ఈ కాలంలో(నేను ఆంధ్ర, మహరాష్ట్ర, యూ.కె లో చాలా కుటుంబాలను గమనించాను), అందరూ ఎలా తయారయ్యరంటే వాళ్ళకు తోచింది కరక్ట్. స్నానం అనేది పట్టించుకోరు. సౌకర్యం చూసుకొంటారు. స్నానం అనేది పట్టిచ్చుకోక పోతే ఎక్కడి మడుగు,ఎక్కడి నిష్ట, ఎక్కడి భక్తి శ్రద్ధలు?
సిటి లైఫ్ – సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ కు జరిగిన సంఘటన!!!
నేను సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్నండి.సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ అంటే ఇంకేముంది, మన సొంత ఇంటికి ఎన్ని వేల మైళ్ళ దూరంలో వున్నా ఆశ్చర్యం లేదు. నేను దాదాపు వెయ్యి మైళ్ళ దూరం లో ఉన్న పూణేలో చేస్తున్నా ఈ ఉద్యొగం.
ఐదు నెలల ముందు జరిగిన ఈ సంఘటన నాకు జరిగినదే.
ఆంగ్లం లో వ్రాసిన ఈ స్టోరీ మా కంపనీ క్వార్టర్లీ మ్యాగజైనులో ముద్రింపబడినది.నాకు చాలా హ్యపీస్ 🙂 . తెలుగులోకి అనువదిస్తామని చాల్రోజులనుంచి ట్రై చేస్తున్నా కుదరడం లేదు.అటు ప్రాజెక్టులో బిజీ, ఇటు ఇంటికొస్తే మా సంవత్సరం పాపతో ఆడుకోవడంలో బిజీ. అందుకే ఈసారికి ఆంగ్లంలోనే అడ్జెస్టైపొండే.
జరిగిన కథ:-
——–
I reside in Runwal Regency apartment which is 5 storey building, near Maruthi Mandir, Kothrud. We have to take a left turn on the Karve Road few buildings away from Maruti mandir to go to my apartment through a small lane.There are about 8 to 10 street dogs that i can see in and around our apartment campus. These dogs will be fighting, barking during night times.
As usual, couple of days back I started from office at around 22:15hrs and got down near Maruthi Mandir after 10 mins.
On that day there was little shower and lot of wind in the evening. Lot of wind was there when I went from office to Maruti mandir that day.
I was thinking something about work in my mind (usual to any software engineer) and walking from mandir to my home at that time with laptop on my left shoulder, lunch box with my left hand and mobile in my right hand.
All of a sudden at the turning point after which the small lane is there, a guy aged 16 – 18 stopped and asked me ‘time kya hua?’ (టైం ఎంతైంది?). He is dressed in casuals with a mobile in his hand but looked a little drunk (his looks were like that in dimlight) with medium body built. Immediately after his question, I answered ‘Das baje’ (పది గంటలు) and left. All this happened in a second. As soon as he asked I got a little bit frightened (because it is night and because of climate conditions no one was there and i know the situations that has happened to my friends where they got beaten with rod and got burgled when they were alone) but answered coolly in a second without stopping there. I walked a bit faster into the lane from the turning point towards my apartment. From that turning point when I walked about 20 yards, I heard some one running behind me at a distance of about 10 yards asking ‘aap Runwal Regency me rahtaa hai kya?’ (మీరు రున్వాల్ రెజెన్సేలో ఉంటున్నారా?) ….my heartbeat started pounding… I increased my steps length and walked very quickly into my apartment campus. After going about 10 yards into the campus, I turned back and surprised to see that no one was there. I got frightened that this guy should be following me everyday. At my apartment, there was a person who was about 45 years of age who just parked his car at the parking place and was shouting at the dogs to go away from his way. I quickly approached him and said the situation. He said ‘chalo dikaavo…dekthe hai kaun hai vo’… (చూపించు పద, ఎవడో వాడు చూద్దాం…) we both walked towards the turning very fast where that guy asked me the time. While walking i described him the situation once more. Within about 20 seconds we reached the turning where the guy was standing there with his mobile in his hand.
The person who came with me said ‘hey.. ye tho mera padosi ka bacchaa hai, he is my neighbour..’.with a sigh of relief,i said ‘oh is it? i was not knowing’. We three walked towards Runwal Regency apartment looking at each other and bursting in to laughs discussing about the scene that has occured.They both were speaking in Marathi.I was speaking with the 45yrs old person in English.I told him ‘i got frightened because of him asking me time and running behind me’, immeditely that guy said ‘he also got frightened because of me not answering him for his questions properly’..we couldn’t stop laughing.
We came to our staircase, i introduced myself as Ashok Garla (ఆల్ హ్యపీస్ ఎడిటర్! నేనే :-)) working with TechMahindra and they introduced themselves as Mr Bapat (should be about 45yrs old person) and saurav (16 – 18yrs old guy) a student and they said they live in 4th floor.I said them ‘this is the City life..we stay in same apartment which has about 12 flats and we dont know each other.This is all because of our work life styles’.They went by lift and i used staircase and went to my flat with a smile on my face.
I entered my falt with that smile. My wife asked me curiosly ‘what is that smile about what happened’. I shared this ‘City Life’ experience with my wife and laughed at it. We decided to meet each of our apartment members during the weekend just for saying hi and to know each other.
Facts:-
——-
The guy (saurav) was standing at the turing point because he is scared about the street dogs and was waiting for someone who can accompany him to Runwal Regency.So, he came running behind me.
As i was alone withno one in the lane and no lights, I was worried about security. One of my batchmates (software engineer) got burgled during night time where the guy has banged with a rod on his head and stole laptop, purse, mobile. That guy too came running behind him where no one was there around.
Question to all software engineers:
———————————-
What could be done to avoid such situations? Think over it and do your best.
నా ఫాన్స్ కు :-) నచ్చిన నా డాన్స్!
https://gsashok.wordpress.com/2007/09/30/chiru_dance_ashoknaveen_learnt/ లో చెప్పిన ప్రకారం యూట్యూబ్ లో నా డాన్స్ వీడియొ ఎక్కించాను. నా మధుర స్మ్రుతులలొ ఇదొకటి. మీరు చూసి మీ అభిప్రాయం వ్రాస్తే నాకు ఆల్ హ్యపీస్ 🙂 ..
భార్యాభర్తల మధ్య 100% అర్థం చేసుకునే స్వభావానికి డెఫినిషన్!
నా పెళ్ళికి ముందు వరకు, భార్యాభర్తల మధ్య 100% అర్థం చేసుకునే స్వభావానికి డెఫినిషన్ ఇలా అనుకునే వాడిని. “ఇద్దరి మధ్య ఎప్పుడూ గొడవలు రాకుండా ఉండాలి” అని అనుకునే వాడిని.
నా పెళ్ళి అయ్యి 3 సంవత్సరాలు కావస్తోంది.ఈ మధ్యనే ఈ డెఫినిషన్ లో కొంచం సవరణ చెసాను. అదేంటంటే
“ఇద్దరి మధ్య ఎలాంటి గొడవలొచ్చినా, ఎంత తొందరగా మళ్ళీ నార్మల్ ఐపోతారో అంత ఎక్కువ ఒకర్నొకరు అర్థం చేసుకునే స్వభావం ఉన్నట్టు” అని.
దీని పై మీ అభిప్రాయం వ్రాస్తే ఆల్ హ్యపీసండి 🙂
ప్రియమైన కొడుక్కి, తమ్ముడికి, మరిదికి, బాబాయికి పుట్టిన రోజు శుభాకాంక్షలు!
ప్రియమైన కొడుక్కి, తమ్ముడికి, మరిదికి, బాబాయికి నవీన్ కి ),
పుట్టిన రోజు శుభాకాంక్షలు
ఇలా పంచుకోవాలి మరెన్నో ఆనంద క్షణాలు
మరెన్నో రావాలి నీకు ఇలాంటి పుట్టిన రోజులు
మరియు
నీకు ఆరోగ్యం,ఆనందం,అద్రుష్టం ఆ దేవుడు ప్రసాదించాలని కోరుకుంటూ
నీ ప్రియ
అమ్మ, నాన్న
మరియు
అన్న, వొదిన, అన్న కూతురు Ash(ok + a + wika) 🙂
వెళ్ళే దోవలో పిల్లి ఎదురైతే?
కొన్ని రోజుల క్రితం ఒక సందర్భం లో మా నాన్న తో మాట్లాడేటప్పుడు చెప్పారు,నేను పుట్టేకి ముందు నించే మా ఇంట్లో ఏదో ఒక పిల్లి ఉండేది,ఆ పిల్లికి పిల్లలు పుట్టేవి.రోజూ, మా నాన్న ఆ పిల్లులకి అన్నం పాలు పెట్టేవారట.
నాకు 12 – 13 సంవత్సరాలు వచ్చే వరకు కూడా మా ఇంటి పెరట్లో పిల్లులుండేవి. నేను మా తమ్ముడు ఆ పిల్లులకి పాలు అన్నం పెట్టే వాళ్ళం. అది తినేసాక, దాని దవడ కింద, తల పైన చేత్తొ తీడే వాళ్ళం. బలేగా ఉండేది. కుచోనున్న పిల్లిని, తలమేద నుంచి తోక వరకు తీడుతూ ఉంటే, వెనుక బాగం పైకి పిల్లి ముందు బాగం కన్న పైకి పెట్టి ఒక్కొక్క తీడుకూ మెల్ల మెల్లగా పైకి లేచేది.కొంత సేపు అల చేయటం నిలిపేస్తే మళ్ళీ కూచునేది.
సూర్య కిరణాలు అద్దం తో గోడ మీద, నేల మీద వేసి అటూ ఇటూ తిప్పడం, చీపురు పుల్ల తో ఆడించడం చేసే వాళ్ళం.
ఇలా చాలా మంది చేసి ఉంటారు.
కొంత మందికి పిల్లి అంటే అలర్జి, భయం ఉంటాయి.
ఇదంతా అర్తమయ్యింది.
అర్థం కానిది మనం వెళ్ళే దారిలో ఎదురు పడితే, ఎందుకు కొంచేపు కూచోని లేయాలి? కొంత మంది ఇంటిలోకి వెళ్ళి కూచోని,నీళ్ళు తాగి వెళ్ళుతారు. ఇవన్నీ ఎక్కువగా మన తాతల కాలం లో జరిగేవి. ఇప్పుడు కూదా మన పెద్దవాళ్ళ తో వెళ్ళేటప్పుడు మనకు పిల్లి ఎదురైతే, ఇక పని ఐనట్టే? అని ఏదో ఒక కామెంట్ చెస్తారు.
ఇప్పుడు జాబ్ పని పైన లండన్ కి 2 నెలల కొసం వచ్చను.మా స్నెహితునిట్లో ఉంటున్నాను.ఆఫీసుకి వెళ్ళాలంటే ఇంటినుంచి 20 నిముషాల నడక, 10 నిముషాలు ట్రైన్లో వెళ్ళలి.
2 -3 వారాల క్రితం, ఎక్కువ పని ఉండి తొందరగా లేసి రేడి అయ్యి తెల్లవారి 0715 గం అంతా బయల్దేరాను.తలుపు తీయంగానే, పక్క ఇంటి ముదు నల్ల పిల్లి కనిపించింది.మనసులో ఒక మిల్లి సెకను పైన రాసినవి గుర్థొచ్చి, నెక్స్ట్ మిల్లి సెకనుకంతా మర్చిపోయి బయల్దేరాను.రైల్వే స్టేషన్ వెళ్ళే దారిలో 3 -4 పిల్లులు కనపడ్డాయి (పెంపుడు పిల్లుల్లా ఉన్నయి). ఏమి పట్టించు కోకుండా వెళ్ళి అనుకున్న రైలు ఎక్క.
ఒక వేళ కనపడిన ప్రతి సారి ఒక చొట కొంచు సేపు కూచొని లెసి వెళ్ళింటే, ఏమయ్యేదీ? రైలు మిస్సయ్యేది.పని పంచేటయ్యేది.
నేనేమను కుంటానంటే అంతా మన మనసులో ఉధ్భవించే ఆలోచనలను (థాట్స్) పట్టి పన్లు జరుగుతాయి.
ఈ విషయంలో మీ అభిప్రాయం?
ఆల్ హ్యాపీస్... 